innerlijk in balans zijn als een ‘over water kunnen lopen’?

20-01-2017

Individualisering is al enige jaren een opvallend sociologisch proces in onze samenleving. Door de een wordt dit proces negatief geduid en door de ander in verband met de bewustzijnsverruiming die daarvan het gevolg is, meer positief. Het is hoe ook van belang dat we hierdoor nu meer aandacht hebben voor de vier bestaansniveaus v.h. individu, nl: a) het fysieke,, b) het mentale, c) het spirituele en d) het emotionele. Die vier zijn te onderscheiden maar tevens met elkaar verweven, ook in de zin dat blokkades of positieve groei in de een vaak ook effecten heeft op andere. Inzake het emotionele bestaansniveau, dus ook hoe zowel met elkaar als met zichzelf te leren 0mgaan, – lange tijd nogal stiefkind in onze cultuur, educatie, ook in kerken , waardoor mede er nogal wat conflicten zijn via het ‘niet met elkaar door een deur kunnen’, niet in de laatste plaats in op de werkvloer – , worden wel vier typen mensen onderscheiden: nl 1) speelbal, 2) slachtoffer 3) bestrijder en 4) deelnemer. Voor de focus op het sterk opkomende populisme, die we nu in de media zien, ook hoe dat te duiden, lijkt deze typologie nogal relevant. Los v.d. vraag of het wantrouwen, zoals de 85-jarige Jan ter Louw eind 2016 schetste in een prachtige rede voor ‘De wereld draait door’, wel zo groot is in Nederland, de populist is niettemin aanwezig en volgens mij in een mengvorm van type twee en drie. Als slachtoffer van omstandigheden dan vooral: claimend, teleurgesteld, ingehouden boos, cynisch, zelfmedelijdend en onverschillig van ‘ze doen maar’. Als bestrijder met name in: veroordelen, ‘ik pik het niet langer’, confrontatie, strijd en boosheid, kortom een vrij negatieve energie oproepend zonder al te veel openheid. Het zijn attituden, die we minder leuk vinden, – vooral bij de ander -, maar het is de vraag of het wel goed was deze, zoals bij Wilders, via een rechtsgeding aan te vechten. Het zou genoemde strijd- en boosheidshouding van ‘ik pik het niet langer’ immers wel eens kunnen versterken. En wat het eerste type betreft, de ‘speelbal’, die heeft nauwelijks ‘ik’-bewustzijn, voelt zich buitengesloten of een zondebok, maar zit meer in de ontkenning en daarom minder in het populisme dan de slachtoffer en de bestrijder.

Via zelfkennis tot zelfheling

 

escalatie door “moeder van m.o.-conflicten in 2017?

14-1-2017

 

Op 15 januari a.s. houdt de Franse regering een Conferentie over het M.O., daarmee pogend een internationaal plan voor vrede tussen Israël en Palestijnen door talloze landen te laten onderschrijven. Positief, maar of het effect zal hebben, is de vraag. De havikachtige, sluw opererende Netanyahu liet weten beslist niet te komen, zeggend, dat dit het ‘vredesproces ondermijnt’. Al jaren bewijst hij zo lippentaal aan een ‘twee-statenoplossing’. Maar geloofwaardig is dat niet, omdat hij tegelijk een pleitbezorger is van het joodse ‘nederzettingenbeleid’ in de Palestijnse gebieden, wat hij dit nu ineens tevens versnelt. En dat terwijl al in 1979 de VN, die in 1947 de zionisten een eigen gebied – het huidige Israël, dat zo in 1948 ontstond – toekenden, de joodse nederzettingen over de grens als volstrekt illegaal bestempelden.

 ‘Landjepik’

Dit vreemde ‘landjepik’, hoe subtiel soms ook, kon mede doorgaan door druk van de joodse en conservatief-christelijke lobby in de VS. Een impasse, waardoor velen zich langzaam afkeerden van hun inzet voor een Israëlisch-Palestijnse vrede. Voor mij gold dit ook ‘n beetje na jaren activiteit als voorzitter v.d. Werkgroep M.O. en lid van het Buiteland-beraad van GroenLinks, met ook diverse bezoeken aan of uitzendingen naar het conflictgebied. ‘k Kreeg in Israël ook vrienden als oud-generaal Peled, die eens als bekende Israëliër een ‘lijstduwerplaats’ innam op een Arabische partij.

Shalom/Sala’am

Zelf ook meer opererend als ‘verzoener’ schreef ik het boekje ‘Sjalom/Salam (Shalom/ Sala’am), Naar een rechtvaardige vrede en duurzame samenwerking in het Midden-Oosten’(1995). Tevens al gauw een beleidsnota van GroenLinks. Het is de reden dat ik rond de eeuwwisseling, na een uiteraard grondige fouillering, in de Knessed werd toegelaten om dit vredesboek in een Engelse vertaling te kunnen aanbieden aan Meretz, de groene counterpart – ‘n afscheiding van de toen vrij grote Arbeiderspartij – aldaar van GroenLinks. Kon bij toeval ook enkele Knessed-leden toen kort spreken, onder wie generaal Rabin, van wie n.a.v. de opkomende en toen krachtige en geweldloos opererende Intifada de gevleugelde woorden zijn: ‘Een leger kan wel een leger verslaan maar niet een geweldloos volk’. En ook burgemeester Olmert, toen nog geen premier, die me eerst aan de tand voelde, hoe als Dutchie te Knessed te zijn binnengekomen. Een mooie tijd, waarbij ik me ook een uitstapje naar Syrië herinner, waar toen nog niets te merken was van de latere Arabische Lente, maar ik minderheden, ook christenen, (tevergeefs) heb kunnen waarschuwen zich niet te vervreemden van de (verdrukte/beheerste) soenitische meerderheid.

Dubbelspel Netanyahu-bewind

 

synopsis medio 2016 verschenen boek

        05-01-2017

‘EEN KEIZER ZONDER KLEREN, Ken jeZelf, God als Kracht en het Dogma Voorbij’  (Uitg Aspect)

  ‘God een misvatting’, ‘religie zonder God,’ als nieuwe percepties en het ontstaan van een ‘atheïstische kerk’, lijken naast de huidige ‘leegloop der kerken’ en de groeiende postmoderne of Nieuwe Spiritualiteit, indicaties van een cultuuromslag, die gaande is. Samen met ook het proces van individualisering een omslag die positief kan zijn, maar tevens verwarring geeft, aldus Hans Feddema. In antropologische zin definieert hij religie als een ‘model om het Mysterie of de Oerbron te duiden en er ook contact mee te kunnen leggen’. Het sjamanisme was al zo’n vorm. Institutioneel kwamen vanaf de achtste eeuw voor Christus de religies op. Ook het monotheïsme in de vorm van jodendom, later christendom en de islam. Oorspronkelijk met als doel de mens te helpen bij de ‘religare’, d.w.z. ‘het terug-verbinden met God’. De tragiek is echter, dat het institutionele en de er al gauw mee gepaard gaande macht er de overhand kregen. En tevens strenge regelgeving en dogmatiek. Vele filosofen, ook zij die zoals Spinoza, Kierkegaard en Carl Gustav Jung vast bleven houden aan het bewustzijn van God, wezen dat af. Zelfs Kierkegaard, zo releveert de schrijver, noemde ‘de christelijke kerk een facade voor leegte, onzin, bedrog en een afgedwaald instituut, dat weinig meer met de visie van Christus te maken had’. Feddema onderzoekt, analyseert en zegt het milder. Maar hij meent hoe dan ook, dat de kerk zich in een identiteitscrisis bevindt.