07-01-2018
Alleen weer hartelijk welkom op dit eerste Filosofisch Cafe Leiden in 2018, niet in de laatste plaats onze spreker Paul Wink. Voordat ik begin met m’n column eerst de mededeling, dat in de week van 5 tot 15 april in het Museum van Oudheden de Klassieke Filosofen centraal staan, wat velen van ons zullen willen meemaken, waardoor we wellicht zonder bezwaar het FCL op 1 april, dat tevens eerste paasdag is, kunnen laten schieten.
En inzake de vorige FCL, de lezing van Evelien Fokker toen over de Latifa-reis met cello-muziek, heeft ook elders succes, zelfs in Engeland met soms 400 aanwezigen. De Leidse Studenten- Ekklesia wil haar adres.
En wat 2018 betreft, veel welzijn, harmonie, liefde en daadkracht gewenst. Wat het laatste betreft denk ik aan het verhaal van Aivanhov over de palmboom in de woestijn, die tot zichzelf zegt: ‘Ik zal tonen waartoe ik in staat ben in de slechtste omstandigheden d.w.z. de heerlijkste vruchten maken via het transformeren van zand in suiker, dus het zand waarin ik in sta’. Slechte omstandigheden dan niet al te letterlijk nemen, zou ik zeggen, want de vooruitzichten voor 2018 lijken niet zo gek of althans genuanceerd, tenminste als we denken aan de kerstbood-schappen van Willem Alexander, die sprak van een overgang van het ‘dikke ik’ naar het ‘brede wij’ of van Freek de Jonge, die het had over enerzijds het in de ban zijn van geld en consumptie maar anderzijds een grotere openheid voor het mythische ‘verhaal’ en voor de ‘energie van de geest’, waardoor er steeds weer iets creatiefs uit onze handen komt. We hebben wel nogal depressies en burnouts in onze stress samenleving, ook onder twintigers en dertigers en zien eveneens zowel het populisme in het algemeen als die van Trumpf, vermengd met politieke blunders van de laatste als de machtigste man van de VS, soms louter via tweets of via massabijeenkomsten, maar ik signaleer anderzijds bij politci en media, zeker in de EU, de kracht van hoop en optimisme.
Een zekere zelfverijking vd elite en de miskleun van de Brexit, vallen op maar analisten spreken ook van ons Europa als het redelijke alternatief, mogelijk niet in het stemhokje maar wel in het beleid waarin recent een record aantal mensen uit de bittere armoede is getild en dat qua paradigma in plaats van neoliberalisme de facto eerder sociaal beleid en staatsinterventie is, ook al kan het beter. En waarin niet alle aandacht meer gaat naar de sterk groeiende steden, maar ook naar veranderingen in de dorpen, waar ineens veel meer verschuivingen blijken plaats te vinden dan gedacht, ook buiten Europa, de opstand in Iran schijnt nu vooral vanuit de dorpen te komen.
Liefdevolle vriendelijkheid (meer…)
Hans Feddema 